zaaltekst door Marc Ruyters voor tentoonstelling Eigen Gerei in Temse
De Leuvense kunstenares Sarah De Vos (1985) presenteerde recent een monografie met een volledig overzicht van haar oeuvre uit de voorbije twintig jaar. Haar schilderijen waren in die tijd te zien in galeries in Leuven, Antwerpen (onder meer bij galerie De Wael 15), Veurne (Emergent) en andere plekken. Ze was een van de blikvangers van de Biënnale van de Schilderkunst in Deurle, Deinze en Machelen in 2020 en van de Triënnale van Brugge. De Vos studeerde schilderkunst aan Sint-Lucas Antwerpen en volgde een postgraduaat op De Ateliers in Amsterdam.
Uit een eerde recensie in het magazine HART: “Haar werk is een neerslag van de beeldcultuur van nu: één waarin beelden ons bereiken via schermen allerhande, van smartphones, tablets tot laptops, waarin we onszelf en ons leven adverteren via selfies en waarin we met een swipe een volgend en beter beeld kunnen oproepen. Samplend uit eigen foto’s en fragmenten van het internet toont De Vos de kunstig gemaakte café lattes die we drinken, de kleren die we dragen, de foto van een bloem die we weg swipen, de concerten die we bijwonen …” Om die wisselwerking tussen fotografie en schilderkunst te bekomen schilderde Sarah De Vos lang achter glas (églomisé) waarbij ze haar beelden in omgekeerde volgorde opbouwde. Later ontdekte ze hoe ze eenzelfde foto-effect kon bekomen door het gebruik van epoxy en kregen haar schilderijen hierdoor een extra laag. Het was een huid die De Vos niet helemaal kon controleren: hier en daar gaat de vloeibare epoxy het beeld sturen, iets wat de kunstenaar niet in de hand heeft, maar wat ze net een extra dimensie vindt.
Kunsthistoricus Frank Maes, artistiek leider van galerie Emergent in Veurne, waar Sarah De Vos binnenkort een nieuwe tentoonstelling heeft, in de genoemde monografie: “We kunnen het overgrote deel van De Vos’ schilderijen ‘lichtstudies’ noemen. Het licht speelt, in de reflecties op zowel de églomisés als de epoxy-werken, letterlijk een sterke rol, waardoor het schilderij zich als een concrete verschijning manifesteert. Maar ook binnen in de virtuele ruimte van het beeld verleent De Vos het spel van licht en schaduw een prominente positie.”
In Wilford X toont Sarah De Vos een heel nieuwe serie, met olie op MDF: een aantal papieren strandbloemen zoals ze die ooit voor haar kinderen maakte aan zee. Er zitten enkele ‘stoorzenders’ bij: een vaccinplakker, een origami.
De tekst bij deze werken komt van singersongwriter Lana Del Rey:
‘There were flowers that were dry, Sittin’ on the dresser
She asked me where they’re from. I said: ‘A place I don’t remember’.